تاریخچه‌ی ثبت احوال در دنیا به قرن ۱۹میلادی و در کشور ما به حدود ۱۰۷ سال پیش برمی‌گردد.
طیبه ثابت - سلام به خدای هنرمندی که به هر فصلی نام و شناسنامه و رنگ و زیبایی خاص خودش را بخشیده است و سلامی به پاکی و روشنی برف به همه‌ی شما کودکان و نوجوانان خوب اهل مطالعه.
امیدواریم در سومین روز زمستان، دلتان ازمهر و محبت گرم باشد و هرروز بیش از روز پیش داناتر و تواناتر شوید.
خب دوستان عزیز کوله‌پشتی! اگر نگاهی به تقویم بیندازید، متوجه می‌شوید امروز روز ثبت احوال است، همان جایی که برای همه‌ی ما شناسنامه صادر می‌کند.
خوب است بدانید تاریخچه‌ی ثبت احوال در دنیا به قرن ۱۹میلادی و در کشور ما به حدود ۱۰۷ سال پیش برمی‌گردد.
جالب است بدانید تا پیش از به‌وجود آمدن اداره‌ی ثبت احوال، ثبت تاریخ تولد با نوشتن نام و تاریخ ولادت فرد متولدشده پشت جلد کتاب‌های مقدس مانند قرآن انجام می‌شد.
آن‌هایی هم که از دنیا می‌رفتند، جای خاصی برای ثبت فوتشان وجود نداشت و تنها سندی که از مرگشان باقی می‌ماند، نام و تاریخ فوت بود که روی سنگ قبر می‌نوشتند.
با گذشت زمان و پیشرفت فناوری در دنیا، در کشور ما هم هرچه شهرها و روستاها گسترده‌تر شدند، رشد دانش و فرهنگ و نیاز به داشتن سازمان و اداره‌ای برای ثبت وقایع حیاتی، بیشتر احساس شد.
افراد تحصیل‌کرده و باسواد به فکرتشکیل سازمانی برای ثبت ولادت و وفات و دادن شناسنامه برای شهروندان کشور افتادند.
با تلاش این افراد آگاه، سرانجام قانون ثبت احوال در ۲۰ آذر ۱۲۹۷ هجری شمسی در جلسه‌ی هیئت وزیران به تصویب رسید و «اداره‌ی سجل احوال» در کشور وجود آمد.
جالب است بدانید در آن زمان وظیفه‌ی تنظیم اسناد را مأموران شهرداری برعهده داشتند و با تنظیم اسناد و توزیع شناسنامه بین مردم، رویدادهای مهم چهارگانه‌ی تولد، ازدواج، طلاق و وفات را در دفاتر مربوط ثبت می‌کردند.
کمی خنده‌دار است اما آن زمان داشتن شناسنامه اجباری نبود و خیلی از مردم بودند که واقعا شناسنامه نداشتند. تا سال‌ها پس از آن، شناسنامه‌های زیادی صادر نشد تا اینکه خرداد ۱۳۰۴ قانونی در مجلس شورای ملی وقت تصویب شد که داشتن شناسنامه رابرای همه‌ی ایرانی‌ها در داخل و خارج از کشور اجباری می‌کرد.
۳سال بعد، یعنی خرداد ۱۳۰۷، این اداره با نام «اداره‌ی کل احصائیه و سجل احوال» از شهرداری جدا شد و به شکل مستقل امروز شروع به کار کرد.